Pierwsze koty - Ewa Nowak

Wielkie przekleństwo dorosłości
określa marny los zwierzątek:
Królik Puchatka nie ugości,
       a Kłapouchy straci wątek –
      gdy Krzyś okaże się Krzysztofem.


Jacek Kaczmarski

Ostatnia Mruczanka,
albo Spleen Kubusia Puchatka

Prolog

Gdyby było trochę wcześniej, mogliby zrobić jeszcze jedną rundkę wokół osiedla, jednak oboje wiedzieli, że tych rundek i tak zrobili o wiele za dużo. Ada już dawno powinna być w domu, grzecznie leżeć pod kołderką i się uczyć. Tylko że w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia. Ona i Konrad byli razem. Cóż więcej liczyło się na tym świecie?
Ada zdała sobie sprawę, jaka jest nieskończenie szczęśliwa. Koniecznie chciała coś powiedzieć. Głowę wypełniało jej tak gęste kłębowisko myśli, że żadna nie dawała się oddzielić od reszty, a każdy temat wydawał się głupi i nie na miejscu.
W brzuchu coś ją ścisnęło, a lewe udo zaczęło dziwnie drżeć – jak po długim, męczącym biegu. Na przedramionach dostała gęsiej skórki.
„Czy on czuje to samo? Czy myśli teraz o mnie?”.
Konrad stał lekko zgarbiony, trzymał się lewą ręką za prawy łokieć i miał spuszczoną głowę.
Spojrzał na Adę.
Poczuła się przyłapana, jakby patrzenie na niego było przestępstwem. Szybko odwróciła wzrok, ale tylko na chwilę. Jej oczy znów same go poszukały. Nic na to nie mogła poradzić.
Konrad miał takie ładne, błyszczące oczy. Już wcześniej to zauważyła. Orzechowe albo raczej piwne. Stawały się jeszcze bardziej wyraziste, kiedy wkładał coś pomarańczowego.
Nigdy dotąd nie czuła potrzeby dotknięcia drugiego człowieka tak mocno jak w tej chwili. Życie oddałaby za to, żeby go przytulić, objąć, a choćby tylko dotknąć. Zrobiłaby wszystko, żeby teraz nie odchodził. Kilka razy w życiu bardzo chciało jej się pić czy jeść lub miała na coś wielką ochotę, ale to pragnienie było nieporównywalne z niczym innym. Jej ciało rozpaczliwie wyło, a Konrad nawet nie drgnął. Niby starszy od niej i zawsze taki pewny siebie, a stał jak posąg.
– To będziesz jut…
Usłyszała, że Konrad coś mówi.
– Tak, tak! – powiedziała, nie czekając, aż dokończy zdanie.
„Co on sobie o mnie pomyśli?”.
Poczuła, że jeśli zaraz się do niego nie przytuli, to stanie się coś złego, bo w takim napięciu żyć dłużej się nie da. Nie chciała jutro czy pojutrze znów się z nim spotykać i znów gadać o koszykówce. Chciała, żeby tu i teraz wszystko między nimi wyjaśniło się raz na zawsze. Są razem czy nie?!
„Dotknę go i się pożegnamy. Tylko tyle” – pomyślała.
– To cześć! – Wyciągnęła do niego rękę.
Konrad wyciągnął swoją. Mocno ją ścisnęła. Ich ręce były gorące i mokre od potu. Pasowały do siebie idealnie.
„Teraz albo nigdy!”. Nachyliła się w jego stronę i pocałowała go w usta.
„Co on sobie o mnie pomyśli?” – znów usłyszała głos w swojej głowie, jednak nie zważała już na to. Teraz rządziło ciało.
Cofnęła się, ale Konrad przytrzymał ją za rękaw kurtki. Widziała maleńkie brązowe cętki na jego tęczówkach. Nie była w stanie się powstrzymać. Pocałowała go jeszcze raz. Poczuła, że Konrad też ją całuje. Wtulili się w siebie.
Istnienie reszty kuli ziemskiej przestało się liczyć. Jedyne miejsce warte uwagi znajdowało się w Warszawie przy Pajdaka 7. Nigdzie nie działo się nic ważniejszego. Ada i Konrad. Konrad i Ada. Ona i On. Oni.
Obejmowali się i całowali. Najpierw lekko, nieporadnie, ale już po chwili jak dzikusy, bez opamiętania. Ada czuła się tak, jakby nieoczekiwanie, w cudowny sposób, odnalazła kogoś, kto dawno temu zaginął i kogo bardzo długo szukała.
– Ada…
Usłyszała koło swojego ucha pełen napięcia, ale też pełen szczęścia szept.
– Konrad…
Pragnęła, żeby wiedział, że ona czuje i myśli tak samo i że chce tego samego. Żeby już wszystko zostało raz na zawsze ustalone i przypieczętowane.
Ada miała za sobą miłe chwile w życiu, na przykład kiedy mama zabrała ją z kolonii w Juracie, kiedy napisała test najlepiej z całej podstawówki albo kiedy z Blanką pojechały do Grzybowa i paliły na łące ogniska. Oczywiście, że bywała szczęśliwa, ale jakby na pół gwizdka. Dopiero teraz zrozumiała, co to znaczy być prawdziwie szczęśliwą, tak do końca.

Znowu koszula?

Trafiła bez problemów. Nie mogła od razu wejść, bo jak zwykle przyszła za wcześnie. Trudno. Trochę wiało, ale na szczęście nie padał deszcz.

„Pospaceruj. Popatrz dokoła, jak jesień się skrada” – pomyślała. Nawet spodobał jej się ten zwrot.

Doskonały moment, żeby się zastanowić, co Konradowi kupić na urodziny. W zeszłym roku dała mu lnianą koszulę w kolorze grynszpanu, ale to było zaledwie tydzień po tym, jak zaczęli ze sobą chodzić, i jeszcze nie wiedziała, czym zajmuje się jego mama. Przez następny miesiąc Konrad miał na sobie tę koszulę niemal codziennie. Niestety, takie cudo trafia się raz na sto lat. Mama Ady dostała ją od Irenki, szefowej i koleżanki z pracy, bo „od kilku lat leży w szafie i mąż w ogóle jej nie nosi”. Tym razem nie zdobędzie niczego tak pięknego, i to jeszcze za darmo, zresztą byłoby to powielanie tego samego pomysłu. A może nie? Może właśnie będą mieli taki zwyczaj, że co roku na urodziny Konrad dostanie od niej koszulę? To byłoby romantyczne. Siwy jak gołąbek, chudziutki i zgarbiony Konrad dostaje od niej pięćdziesiątą koszulę, otwiera szafę i mówi wnukom albo nawet prawnukom: „Te wszystkie koszule są od babci, kobiety mojego życia”. Ada przymknęła powieki i wyraźnie zobaczyła tę szafę. Trzydrzwiowa, dębowa, bogato rzeźbiona, a w niej koszule we wszystkich możliwych kolorach, jak na obrazach Rubensa.

Trzeba to kiedyś narysować, tylko skąd wziąć taką szafę na wzór? Poza tym Konrad ma tyle koszul, że mógłby do końca życia już żadnej nie kupować.

Zerknęła na komórkę. Dopiero za dziesięć.

Bez sensu z tymi urodzinami. Chciałaby dać mu coś absolutnie wyjątkowego, co będzie pamiętał do końca życia. Ona potrzebuje zawsze miliarda różnych rzeczy, ale z facetami jest inaczej. Im niczego sensownego nie da się kupić. Powinna mu coś narysować. Tak! Narysować i oprawić w ramkę albo zrobić miniaturę i zalaminować, żeby nosił cały czas w portfelu.

Narysuje ich miejsce – schody przy wejściu na jej klatkę. Nikt nie zrozumie, o co chodzi, ale i ona, i Konrad będą doskonale wiedzieć, że to najważniejsze dla nich miejsce na świecie. Przecież to tu zaczęła się ich historia. Może Blanka ma resztkę ceramicznego papieru? Nadałby się najlepiej.

Millerowie

W zasięgu wzroku była budka ochrony, dzieci z deskorolką, pies i dwie mamy, od niechcenia kolebiące niemowlęcymi wózkami.

Adzie przeszedł dreszcz po plecach.

„A może to jest zboczeniec i trzeba stąd zwiewać? Bzdura! Jeśli dam się namówić na obejrzenie jeszcze kilku horrorów, w ogóle przestanę wychodzić z domu. Cioteczny brat pani Janasowej na pewno jest zboczeńcem, a może i pedofilem”.

Przekonały ją jednak nie racjonalne argumenty, ale to, że Blanka umarłaby ze śmiechu na wieść, że Ada znów w jakiejś sprawie stchórzyła. Jej duma za bardzo by ucierpiała.

Osiedle miało dość ciasną zabudowę, jak to typowe polskie osiedle domków szeregowych. Numer 15 znajdował się w głębi. Od furtki do domu było około dwustu metrów. Ada szła wolno, rozglądając się. Fajnie mieszkać na takim osiedlu. Nie tak strasznie jak w domu wolno stojącym, a jest garaż, ogródek i strych. Myśl o posiadaniu strychu podobała się Adzie najbardziej. Mama mieszkałaby na dole, a one miałyby strych dla siebie. Mogłyby nawet nadal dzielić ze sobą pokój, ale to przecież byłby nie pokój, tylko cały strych. Życie byłoby piękne, gdyby tak żyły sobie we trzy…

Nie zdążyła jeszcze podejść do drzwi, kiedy usłyszała wrzaski dziecka.

– Nie! Nie!

– Ale o co ci chodzi…

– Nie chcę tej czarownicy! Nie pokazuj mi jej!

Ada zrobiła kilka kroków w miejscu i przygładziła włosy. Poczuła atak paniki, jak przed konkursem recytatorskim. Niby zna tekst na pamięć, jest przygotowana, a jednak panika ją dopada. Może dlatego woli rysować? Przynajmniej nie trzeba publicznie okazywać swoich emocji. Ludzie oceniają twoje prace, a nie twoje wystąpienia. To sto razy łatwiejsze.

– Nie będę! – usłyszała znów zza drzwi, a zaraz potem rozległ się płacz niemowlaka.

„Skąd tu niemowlak?”.

Janasowa mówiła, że chodzi o opiekę nad słodką dziewczynką, która umie mówić. Kupki, pieluchy, ulewanie, płacze niemowlaka – to było nie dla Ady. Grzeczna, spokojna sześciolatka to już prawie człowiek, a z maleńkimi dziećmi Ada nie wiedziałaby nawet, co robić, bała się ich. I podobno jak się źle weźmie na ręce takie niemowlę, to głowa może mu odpaść, w każdym razie tak słyszała.

Nabrała głęboko powietrza, ze świstem je wypuściła i zadzwoniła do drzwi.

– Pozwolisz mi otworzyć? – dobiegł ją męski głos.

– Nie chcę jej!

– Ale chcemy ją sobie przynajmniej obejrzeć, prawda?

Na progu stanął mężczyzna. Ada obrzuciła go szybkim spojrzeniem. Był nieogolony i na bosaka. Jego różowe, owłosione jak u hobbita stopy błyszczały na tle ciemnej, tabaczkowej podłogi. Miał na sobie spodnie koloru indygo i mlecznozielony T-shirt w serek. Konrad nigdy by takiego nie włożył. Uważał, że to gejowski fason. Nadruk na koszulce głosił: „Z twarzy podobny zupełnie do nikogo”.

„Gość musi mieć do siebie spory dystans. Blance by się spodobało” – pomyślała.

Na brodzie mężczyzna miał małą, ale wyraźną bliznę.

– Dzień dobry. Jestem Adrianna…

– Bardzo mi miło. Michał Miller. – Mężczyzna wyciągnął rękę. – Zapraszamy. Heluniu, pani przyszła.

W tym momencie z głębi mieszkania przyleciał różowy dziewczęcy pantofelek, a zaraz potem ryknęła muzyka.

„Tylko pamiętaj, nie bierz za godzinę mniej niż piętnaście złotych” – przypomniała sobie Ada słowa mamy. „Nie wiem, czy chcę tu być za sto” – pomyślała.

Bosy mężczyzna uśmiechnął się.

– Bardzo przepraszam, chwilowy kryzys. – Wskazał w głąb mieszkania. – Helcia to urocza i mądra dziewczynka – oświadczył, po czym ściszył głos. – Zosia nie dała nam pospać w nocy, Marysia ledwo żyje, więc Helcia jest dziś nieco wytrącona z równowagi.

– Jestem bardzo zła! – wrzasnęła Helcia z drugiego pokoju.

Gdzieś w środku nieustannie krzyczał niemowlak.

– Cóż, zapraszam dalej. Proszę nie zdejmować butów.

Ada krzywo się uśmiechnęła. Dwa dni wcześniej, kiedy podjęła decyzję, że chce opiekować się sześciolatką, wyobraziła sobie ten moment. Lekko się pochyla, podaje dziecku rękę i idą grzecznie się bawić w różowym od lalek pokoju. Bosy, nieogolony gość, wrzeszczący dzieciak i drący się na całe gardło niemowlak w tej wizualizacji nie wystąpili.

Ada zrobiła kilka kroków i stanęła oniemiała.

„Jeśli za kilka lat będę miała własny dom, to dokładnie taki, identyczny!”.

Cała ściana w regałach z książkami, jasne meble, piękny tkany obrus w holenderskie tulipany, na kanapie ręcznie szyte patchworkowe poduszki, obrazy, kwiaty i niezbyt duże, ale za to cudownie oprawione lustro. Wszystko było dobrane idealnie, ale nie sztucznie, bez snobizmu. Ci ludzie po prostu mieli gust. Blanka zemdlałaby z zachwytu, a ojciec na pewno by powiedział, że w tyłkach im się poprzewracało i do tego właśnie potrzebne są wojny, żeby ludziom przypomnieć, co się w życiu liczy.

– Marysia zaraz przyjdzie, tylko nakarmi Zosię. Grażyna mówiła, że jesteś poważna i odpowiedzialna.

Ada poczuła, że się czerwieni. Dopiero po sekundzie dotarło do niej, że jej wychowawczyni ma na imię Grażyna i że to przecież ona załatwiła Adzie tę pracę.

„Janasowa opowiada o mnie takie rzeczy?”.

– Sytuacja nas trochę przerosła… Helenka wymaga bardzo dużo uwagi i… Babcia nam pomaga, ale raczej w opiece nad Zosią, a Hela… – Ojciec Helenki obejrzał się na drzwi. – To oczywiście normalne, że dziecko w tym wieku źle znosi narodziny rodzeństwa. Niby o tym wiedzieliśmy, ale i tak nie jest to łatwe – dodał szeptem. – Chodzi o to, żeby Helenka przebywała z kimś młodym, wesołym, pomysłowym, żeby opiekował się nią ktoś, z kim będzie mogła się bawić. Ty podobno pięknie rysujesz. Helenka też lubi rysować, więc na pewno skorzysta na takim kontakcie.

Ada niemal wpadła w panikę.

– Ale ja nie umiem nikogo uczyć… Ja się sama uczę i…

– Nam chodzi tylko o to, żeby Hela spędzała czas z kimś… pozytywnym. Ilu uczniów jest w twojej szkole?

Ada nerwowo zamrugała oczami.

– Chyba ponad czterystu…

– Widzisz! A Grażyna poleciła nam ciebie. Helenka chodzi do szkoły. Źle się czuje w świetlicy i wraca bardzo zmęczona. Potrzebujemy kogoś, kto trzy razy w tygodniu ją odbierze i potem z nią poczyta, pójdzie w jakieś ciekawe miejsce, coś jej pokaże, porysuje, ugotuje. Normalnie, jak w domu. A pani… to znaczy, Ado… mogę się tak zwracać?

– Jestem w trzeciej klasie gimnazjum – powiedziała Ada.

Pierwszy raz w życiu ktoś ją zapytał, czy może się do niej zwracać po imieniu. „To miłe, że ktoś wreszcie potraktował mnie jak dorosłą osobę. Chociaż, czy to oznacza, że zaczynam wyglądać staro?”.

– Aha, czyli mogę?

– Tak, może pan.

– Proszę mi też mówić po imieniu. Mam na imię Michał.

Ada nerwowo przełknęła ślinę. Ma mówić mu po imieniu? Przecież on jest ojcem i będzie jej płacić! Poczuła się niezręcznie.

– Sytuacja wygląda tak, że Marysia, moja żona, nie może właściwie odstąpić Zosi na krok, a Hela…

„Marysia, Hela, Zosia” – powtórzyła Ada w myślach.

– Z Zosią trzeba jeździć codziennie na masaże, a Hela jest przyzwyczajona do tego, że poświęca się jej czas i uwagę… Przepraszam, napije się pani czegoś? Napijesz się?

Ada kiwnęła głową. Ojciec Helenki pognał do kuchni. Było to nie oddzielne pomieszczenie, tylko odgrodzona filarem część pokoju. Jedynie kafelki na podłodze wskazywały, gdzie kończy się kuchnia, a zaczyna salon. Dobrze to wyglądało, jak wszystko tutaj.

Ada wzięła podaną jej szklankę – bardzo wysoką i wąską. Chciała upić łyczek, ale okazało się to trudne. Potrzebna była rurka, a tej nie dostała.

– Grażyna mi mówiła, że wybierasz się do liceum plastycznego.

Skąd Janasowa może to wiedzieć? Po pierwsze, Ada chce chodzić do liceum tam gdzie Konrad, a więc zostaje przy van Gogha. Po drugie, to Janasowa wmawia jej liceum plastyczne, a ponieważ nie ma pojęcia o istnieniu Konrada, to nic nie rozumie. Po trzecie, ojciec gadałby z tydzień, gdyby mu wspomniała, że chce wybrać tak niepraktyczną szkołę. Co by zresztą robiła po liceum plastycznym? Mama skończyła liceum plastyczne i teraz nosi skrzynki z kwiatami, pieli, sadzi i flancuje. O tym wszystkim Ada nie miała jednak zamiaru mówić. Powiedziała tylko, że raczej nie.

Ojciec Heli wstał i poszedł po córkę, ale po chwili wrócił sam. Oznajmił, że Helcia nie dotrzyma im towarzystwa, i jak gdyby nigdy nic zaczął wyjaśniać Adzie jej obowiązki. Najważniejsze jest bezpieczeństwo. Czy Ada już kiedyś robiła coś takiego? Ma jakieś doświadczenie? Nie ma? Nie szkodzi. Jak w każdym domu, trzeba nauczyć się poruszać, więc musi wiedzieć kilka rzeczy.

Okazało się, że tych „kilka rzeczy” to cała masa szczegółów do zapamiętania. Alarm uruchamia się tak, kod jest taki, okna zabezpiecza się tak, pralka stoi tu, a najważniejsza jest kuchenka mikrofalowa, bo jej Ada będzie używać najczęściej. Jeść można wszystko, co znajduje się w lodówce. Płatki, makarony, kasze i przyprawy są w szafce narożnej, garnki na dole. Ada może swobodnie brać to, na co ma ochotę, a jeśli czegoś będzie potrzebowała, niech kupi. W tym wiklinowym koszyku zawsze są jakieś drobne.

Ada zerknęła do koszyka. Leżało tam dwieście złotych.

„Aha, czyli to są drobne. Niektórym nieźle się powodzi!”.

Nagle do salonu weszła kobieta z niemowlęciem. Dzieciak był w śpiochach w żółte żyrafy, miał zaciśnięte piąstki i zupełnie bezwładny spał na ramieniu matki. Z jego ust wydobywała się mała bańka śliny.

– Misiu, to jest właśnie ta Adusia od Grażynki – powiedział szeptem ojciec Heli.

– Miło mi. – Mama Heli uśmiechnęła się do niej przyjaźnie i wyciągnęła dłoń. – Maria Miller. I jak Hela? Poznałyście się?

Ojciec Heli wyjaśnił, że nie wyszła do nich i oboje z żoną wymienili znaczące spojrzenia.

– To normalne. Każde dziecko tak reaguje – powiedziała Maria. – Omówiliście wszystko? Tak na wszelki wypadek, bo wiadomo, że różne rzeczy mogą się wydarzyć, zapisz sobie, proszę, numer do mojej matki. Numer pogotowia też musisz mieć wbity na stałe w komórce. Aha, i jeszcze numer Marty, naszej sąsiadki. Wie, że będziesz przychodzić do Helci, mieszka w tamtym domu. Obiecała, że w razie czego pomoże. Jest chirurgiem.

Ada poczuła, że strużka zimnego potu zaczyna jej płynąć po plecach, ale grzecznie wpisała do bazy numerów podane przez panią Marię kontakty.

Na schodach

Swoim zwyczajem siedziały na parapecie okiennym między czwartym a piątym piętrem. Podobnie jak siostra, Blanka początkowo nie potrafiła zapamiętać, że żona Michała Millera to Maria, starsza córka Hela, a młodsza Zosia.

– Mówisz, że do was w ogóle nie wyszła? Ma osobowość! – powiedziała.

„Zawsze imponowali jej twardzi ludzie, a i sama jest twarda jak stal”. Tak przynajmniej Ada o siostrze myślała.

Blanka była starsza o pięć lat. Chciała iść na ASP, ale nie udało się tego pomysłu przeforsować u ojca, więc studiowała żywienie człowieka, choć szczerze nienawidziła tych studiów. Mimo sporej różnicy wieku siostry rozumiały się doskonale. Ada czuła, jakby Blanka była starsza o rok, najwyżej dwa. Mądrzyła się czasami, owszem, ale nigdy nie traktowała Ady protekcjonalnie. Zawsze się bardzo lubiły i uwielbiały siedzieć na półpiętrze, bo tu ojciec na pewno by ich nie nakrył, i rozmawiać o wszystkim, o czym tylko się dało. Ada nie miała pojęcia, ile inne siostry spędzają ze sobą czasu. One w każdym razie nigdy nie mogły się nagadać.

– Trochę się martwię, jak to będzie.

– Pierwsze koty za płoty. A ile dostaniesz?

– Sto pięćdziesiąt złotych za tydzień – powiedziała Ada.

– Co?! – Blanka aż otworzyła z wrażenia usta. – Niektórzy ludzie nie wiedzą, co robić z pieniędzmi. Sześćset miesięcznie! Jesteś w raju! – Nagle zmieniła ton. – Co powiesz ojcu?

– Mama wymyśliła, że powiemy, że chodzę na dodatkowe bezpłatne zajęcia z rysunku. Rysunki zawsze jakieś mogę mu pokazać, to nie problem. Bezpłatne i w szkole, rozumiesz? Nie powinien się zorientować.

Blanka swoim zwyczajem zamachała rękami.

– Superchata, superludzie, dzieciak, siedzisz sobie, komputer, PlayStation, do dyspozycji lodówka pełna wiktuałów i jeszcze tyle kasy! Słuchaj, a on nie szuka czasem żony?

Ada popukała się w czoło.

– Może i szuka, ale ty nie szukasz męża, o ile mi wiadomo. A w ogóle to ma żonę i mówi do niej „Misiu”. Przypominam ci też, że ma dwoje dzieci, w tym jedno świeżo urodzone, a drugie bardzo mało fajne, humorzaste i niemożliwie rozpaskudzone.

Odezwała się jej komórka. Ada rzuciła okiem na ekran. Konrad.

„Kurde, może się do mnie odezwiesz?”.

Gdyby ich dom był normalny, za dwie minuty siedziałaby na Skypie, ale ponieważ nie był normalny, usiądzie może za pół godziny, bo najpierw trzeba przejść przez powitanie z ojcem. Zerwała się z miejsca, żeby nie stracić ani sekundy, i obie zeszły do mieszkania.

Ja nie biorę pieniędzy z drzewa

– Dlaczego otwarte są dwa mydła?

Żadna się nie odezwała. Takie były zasady. Jeśli chcesz, żeby gadka jak najszybciej się skończyła, to stój i milcz. Jeśli chcesz mieć zmarnowane najbliższe trzy godziny – odezwij się. Wybór należy do ciebie.

– Może mi ktoś wytłumaczyć? Czy złe było tamto? To kosztuje, a ja nie biorę pieniędzy z drzewa. I co, teraz będzie leżeć i rozmiękać? Tak trudno to zapamiętać? – Ojciec zmienił ton na poligonowy i krzyczał, jakby byli pod ostrzałem artyleryjskim. – Bierzemy następne, gdy jedno się skończy! Nie otwierać mi nowego, jasne?

To Ada rano wyjęła nowe mydło. Na starym był długi kręcony włos i strasznie ją to zbrzydziło. Nie chciała się myć tym używanym przez wszystkich. Błąd! Nowe mydło powinna była schować gdzieś w pokoju.

– I gasić światło. – Ojciec zgasił światło w przedpokoju, więc teraz stali w mroku. – Co to w ogóle jest, ja się pytam? To kosztuje, jakby ktoś nie wiedział.

Z dużego pokoju dobiegła La Cumparsita – sygnał komórki ojca.

Blanka i Ada miały dziś szczęście. Ojciec, cokolwiek robi i cokolwiek mówi, przerwie natychmiast i rzuci wszystko, by odebrać. Według niego oddzwanianie było bowiem szczytem nawet nie rozrzutności, ale skrajnej głupoty.

Po chwili w przedpokoju zjawiła się mama. Nosiła długie rozpuszczone włosy, ale w domu ściągała je w koński ogon. Zdecydowanie nie było jej dobrze w takiej fryzurze, ale teraz w żadnej nie wyglądałaby dobrze. Miała na sobie cynobrową bluzkę, która uwydatniała plamki na jej twarzy.

Ada, w bucie na jednej, a kapciu na drugiej nodze, poszła z mamą do sypialni. Na łóżku leżała płyta DVD. Ada rzuciła okiem.

Cztery słońca.

Mama od lat rozwiązywała zadania z matematyki, tak jak inni ludzie krzyżówki. W domu wszędzie natrafiało się na zbiory zadań. To było o tyle fajne, że mama zawsze umiała im pomóc w lekcjach. Uwielbiała też oglądać filmy, choć miała dziwny gust. Te, które pożyczała od cioci Irenki, były smutne, a często wręcz wstrząsające. Cztery słońca widziała już ze cztery razy i najwyraźniej nie zamierzała na tym poprzestać. Ostatnio sięgała wyłącznie po filmy czeskie, ale wcześniej Ada próbowała nawet z mamą coś oglądać. Dolores Claiborne, Papusza czy Sypiając z wrogiem były dla Ady zdecydowanie za ciężkie, natomiast mama miała zupełnie inne potrzeby kulturalne i inną wytrzymałość psychiczną. Ada najchętniej podsunęłaby jej Scoop – gorący temat, ale mama ortodoksyjnie unikała komedii.

– Irenka zrobiła porządki i mam dla ciebie cudną torebkę.

Ada miała torebkę, ale starą i kompletnie już podartą w środku. Oczywiście ojciec uważał, że jest w bardzo dobrym stanie i jeszcze wiele lat posłuży.

Z dużego pokoju docierały strzępki rozmowy ojca, więc była chwila spokoju, żeby obejrzeć torebkę i szeptem przegadać, jak każdej minął dzień.

– Głodne jesteście?

Ada była głodna, ale w całym domu brzydko pachniało grochówką. Ojciec lubił gotować grochówkę. Gotował w największym garze, jaki był w domu, żeby starczyło na kilka dni. Uważał, że to najbardziej pożywna zupa na świecie i że wszyscy rozsądni ludzie jedzą ją codziennie, tak jak on sam ze swoimi żołnierzami na poligonie w Rembertowie. Ada jej nie cierpiała. Grochowa, zwłaszcza ta w wersji ojca, przechodziła jej przez usta wyłącznie w chwilach dramatycznego głodu albo gdy ojciec też siedział przy stole. Wtedy nie było wyjścia – trzeba było zjeść wszystko do końca, chyba że miało się ochotę wysłuchać pogadanki na temat marnowania jedzenia.

Ponieważ ojciec rozmawiał przez telefon, była szansa chwycić coś z lodówki i zniknąć w pokoju.

Odmierzyła dwa kubki i wstawiła wodę. Na blacie stał charakterystyczny plastikowy pojemnik z uchwytami, co oznaczało, że ojciec był z wizytą u babci Doroty. Ada zajrzała do środka. Szarlotka. Babcia nie była mistrzynią wypieków, ale każde słodycze były w tym domu na wagę złota. Bo po co komu słodycze? Miód jest, jak komuś potrzeba cukru. Rozsądny człowiek nie wydaje na bzdety, a ojciec lubił o sobie myśleć, że jest bardzo rozsądny. W każdym razie Ada nie pamięta, żeby kiedykolwiek zgodził się kupić im czekoladę, batonik albo ciastka. Słodycze pojawiały się w domu tylko wtedy, gdy ktoś im je dał.

Ada zalała wrzątkiem herbatę i poszła zadzwonić do Konrada. Odkąd ojciec dowiedział się, że Skype jest za darmo, był jego wielkim orędownikiem.

Jak nie chcesz, to nie

Blanka była kochana. Nigdy się nie umawiały, ale za każdym razem, gdy Ada siedziała na Skypie z Konradem, wychodziła do łazienki. Teraz też znikła, gdy tylko Ada włączyła komputer.

– Cześć! – powiedziała rozmarzonym głosem i posłała Konradowi całuska.

Był w zielonej bluzie od dresu, która gryzła się z jego karnacją i Ada jej nie znosiła. Tysiąc razy mówiła mu, żeby się jej pozbył, ale on wiedział swoje.

Miała mu tyle do powiedzenia. Wizyta u Millerów, pieniądze, które będzie dostawać, i co o niej naopowiadała Janasowa. Poza tym Konrad pisał tego dnia kartkówkę z historii, więc była ciekawa, jak mu poszło.

– Przepraszam, że się spóźniłam. Zagadałam się z Blanką. A potem ojciec, wiesz…

Kiedy zaczęli ze sobą chodzić, rozmawiali o swoich rodzicach. Konrad mówił, jak mama pakuje mu walizkę na obóz, jakby był jakimś gówniarzem, jak czasem trzeba jej pięćdziesiąt razy powtarzać to samo, bo nie umie zapamiętać, że Kora i Dominka Pyzdra to ta sama osoba. Ada z grubsza opowiedziała Konradowi o swojej rodzinie – że mama jest kochana, że Blanka zawsze ją wspiera, no i oczywiście o ojcu. Konrad stwierdził, że to obsesja i że powinny coś z tym zrobić. On nigdy by się na coś takiego nie zgodził. Nie mógłby odmierzać wody do gotowania na herbatę, siedzieć po ciemku i nie odkręcać kaloryferów. Konrad zawsze miał przy sobie jakieś kieszonkowe i nie wyobrażał sobie, że można żyć inaczej. Adzie było bardzo miło, że on tak przejmuje się jej sprawami. Ostatnio jednak już takich długich rozmów nie prowadzili i Adzie trochę tego brakowało.

– Byłem u Śledzia, dopiero wróciłem – powiedział Konrad, wpychając sobie do ust kawałek parówki ochlapanej keczupem.

Nie lubiła, kiedy Konrad jadł przed laptopem. Mówiła mu o tym kilka razy, ale dziś nie chciała wszczynać kłótni. Powie następnym razem. Dziś chciała z nim pogadać długo i szczerze, jak za dawnych czasów.

– Gluciu… – W tle rozległ się głos mamy Konrada.

Odsunęła się poza zasięg kamery, żeby jego mama nie zorientowała się, że ona wszystko słyszy. Co prawda słyszała tylko głos Konrada.

– I co z tego? Nie wiem… nie, nie możesz… zapomniałem…

Adzie zrobiło się trochę przykro, bo przepadała za mamą Konrada. Miała cztery sklepy z używaną odzieżą i Ada dostawała od niej wory ubrań nie tylko dla siebie, ale też dla mamy i Blanki. I to nie żadne tanie, przechodzone szmaty, ale często zupełnie nowe, markowe rzeczy. Poza tym mama Konrada witała ją jak córkę i zawsze interesowała się, co u niej słychać. Konrad nie popierał entuzjazmu Ady, bo od niego mama wiecznie czegoś chciała. „Zjadłeś leczo? Co w szkole? Kiedy zebranie? Dlaczego nie wyjąłeś prania? Zalewaj patelnię, bo potem nie można jej domyć. Gdzie byłeś tak długo? Dlaczego odkurzacz nie schowany?” – i tak przez cały czas. Trudno było się Konradowi dziwić, że go czasem ponosiło.

Słyszała, jak Konrad powtarza te same odpowiedzi.

– Możesz już wyjść? – warknął w końcu.

Po chwili pojawił się na monitorze. Był zły. Wystarczyło, że zerknęła na niego, a od razu wiedziała, że będzie jej odburkiwał półsłówkami. Zawsze długo trwało, zanim się uspokoił po utarczce z matką. Jeśli Ada chciała uratować ten wieczór, jedynym wyjściem był spacer. Trochę późno i wieje, ale innej rady nie ma.

– Pooddychamy tym samym powietrzem? – Uśmiechnęła się.

Konrad lekko się skrzywił.

– Ale ja się już wykąpałem…

„Wykąpał się? A mówił, że dopiero wrócił od Śledzia”.

– Jest ciepło. Włóż bluzę z kapturem, tę koniakową… czerwoną – natychmiast się poprawiła.

– Teraz? – Konrad podrapał się po czole.

– Przecież my się ostatnio wcale nie widujemy…

– Widzieliśmy się dzisiaj przez cały dzień.

Konrad oczywiście miał rację. Widywali się każdego dnia w szkole na wszystkich przerwach i wracali razem do domu. Nie były to jednak takie spotkania jak dawniej.

„Dlaczego teraz już mu się nie chce?”.

Ada szybko odgoniła tę myśl, ale po chwili pojawiła się następna.

„Dlaczego to zawsze ja muszę go namawiać na spotkanie?”.

– Jak nie chcesz, to nie. Idziemy spać? – rzuciła pozornie obojętnym tonem.

Nauczyła się tej zagrywki od niego. Kiedy Ada na coś się nie zgadzała, Konrad raptownie się wycofywał i potem to ona musiała go namawiać, żeby się nadal całowali albo zostali jeszcze razem.

Konrad nie rozpoznał swojego własnego manewru i zareagował dokładnie tak, jak Ada chciała.

– No dobra, mogę wyjść.

„Może wyjść, łaskawca – przemknęło Adzie przez głowę, ale zaraz odpędziła tę myśl. – Oboje jesteśmy bardzo zmęczeni. Jesień wszystkich wykańcza” – pocieszyła się.

– To co, za pięć minut?

Woda oligoceńska

Nie musieli wybierać miejsca na spotkanie, bo od dawna mieli je ustalone. Tylko co powie ojcu? Przecież nie wiedział, że ona ma chłopaka.

Pozostawała jak zwykle woda oligoceńska. To był ich najlepszy numer. Woda oligoceńska była za darmo i ciągle jej brakowało. Po wodę każda z nich mogła wyjść, nie wzbudzając podejrzeń ojca, że idzie wydać pieniądze na jakąś bzdurę.

Kiedy ojciec wymyślił, że sedes będą spłukiwać wodą oligoceńską, były przerażone. W łazience stanęło wiadro z wodą, jak w dziewiętnastym wieku. Z czasem jednak zrobiły z tego dobry pretekst, żeby na chwilę wyjść z domu. Od cioci Irenki mama dostała wózek na zakupy, w którym cztery baniaki mieściły się idealnie.

Ada poszła do łazienki. Stały tam jeszcze dwa pełne baniaki.

Była mistrzynią w bezszelestnym wylewaniu wody do ubikacji.

Wzięła cztery puste baniaki, zapakowała do wózka i zajrzała do dużego pokoju.

Ojciec siedział przed telewizorem i wyjadał szarlotkę prosto z pojemnika. Kończył ostatni kawałek.

„No to sobie pojadłyśmy” – pomyślała.

– Idę po wodę.

– Matka niedawno przyniosła.

– Ale Blanka całą zużyła.

– Jak to zużyła?! – Ojciec zerwał się i pobiegł do łazienki. – Co wy z tą wodą robicie? Gdyby to było na liczniki, z torbami byśmy poszli. Papieru tak samo nie oszczędzacie. Na co wam tyle wody, ja się pytam.

– To może jutro po szkole przyniosę, a dziś w nocy normalnie będziemy spuszczać? – powiedziała Ada obojętnym tonem.

– Oczywiście! Każda w nocy pięćset razy poleci do łazienki. Jak będziesz sama zarabiać, to sobie spuszczaj. Tylko nalej do pełna. Do pełna, pamiętaj.

– Załóż czapkę – szepnęła mama, otwierając jej drzwi, ale Ada nie miała zamiaru brać czapki.

Była zimnolubna, a poza tym nie podobała się sobie w czapce.

Dwadzieścia dziewięć minut

Wiało bardziej, niż się spodziewała. Za moment schowają się za murkiem, więc nic jej się nie stanie, jak chwilę postoi na wietrze.

Wyciągnęła komórkę.

Dwanaście minut temu się rozłączyli, Konrad już dawno powinien być. Zdążyła napełnić baniaki i podejść pod pizzerię przy Strumykowej.

Przed oknami pizzerii stał rząd sporych betonowych klombów. Wszystkie były już zabezpieczone na zimę. Jodłowe gałązki ułożono równo, z sercem.

Adzie przypomniało się, jak w lipcu były z Blanką u babci Joli. Gdy już wychodziły, babcia wcisnęła każdej z nich sto złotych i Ada poczuła się bogata jak Rockefeller.

Wróciły późno, więc z Konradem Ada miała się spotkać dopiero następnego dnia, ale on zaczął naciskać. „Nie wytrzymam do jutra. Chociaż na pięć minut. Chcę cię tylko dotknąć, chcę wreszcie spać spokojnie” – takie były jego wiadomości.

Numer z wodą oligoceńską jak zwykle zadziałał, więc bez problemów wyszła wtedy z domu. Już przy rondzie zobaczyła Konrada. Na jej widok zaczął biec. W biegu chwycił gałązkę z różą. Zachwiał się, bo nie tak łatwo zerwać różę, gdy się nie ma sekatora. Kolec skaleczył mu rękę, a w dłoni został sam kwiat.

Chwycił ją w ramiona i zakręcił jak lalką.

– Wariacji dostawałem – powiedział i podał jej zmiażdżony pączek. – Jaka ty jesteś śliczna. Cudowna…

Wystarczyło, że Ada zamknęła oczy, a od razu widziała tamten wieczór. Pamiętała opalonego, prawie nieprzytomnego z miłości do niej Konrada. Był w krótkich spodenkach, do tego seledynowe adidasy i białe skarpetki. Niby nigdzie nie wyjeżdżał, a nogi miał pięknie opalone. Niektórzy ludzie mają po prostu ładną karnację i Konrad do nich należał. Chciała mu powiedzieć, że ten wyjazd był zupełnie bez sensu, bo bez przerwy myślała tylko o nim.

Nie mogli się tak tulić przy wejściu do studni z wodą oligoceńską. Poszli na tyły nowego bloku przy Strumykowej. Znaleźli wolną ławkę. Ada usiadła na jego kolanach. Całowali się już wcześniej wiele razy, ale dopiero wtedy całowali się tak naprawdę. Czuła, co się działo z Konradem. Z nią działo się to samo.

Kto wie, co by się dalej stało, gdyby nie zadzwonił ojciec. W każdym razie Konrad wtedy czekał, a na jej widok zaczął biec.

Ada spojrzała na komórkę. Dwadzieścia dziewięć minut i nadal go nie było. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła go.

Szedł wolno i rozmawiał przez telefon. Nasunęła kaptur na głowę i zmrużyła powieki, żeby lepiej widzieć.

Pomachała mu.

Uniósł rękę, dając jej znak, że też ją widzi, ale nie przyśpieszył kroku.

Łachy jakieś

Konrad chodził jak na sprężynach. Sposób poruszania się był jego wielkim atutem. Nie tylko, gdy tańczył, chociaż wtedy oczywiście najbardziej, zwłaszcza na tle innych chłopców, ale nawet gdy szedł, widać było jego znakomitą koordynację ruchów.

Ada patrzyła na niego z czułością. Szedł wyprostowany, z zadartą brodą, a jednocześnie na luzie, jakby o czymś marzył i niczym się nie przejmował.

„Jak ja go kocham” – pomyślała.

Oczy jej się zaszkliły. Dzieliło ich jeszcze kilkanaście sekund, strasznie długo. Chciałaby już wreszcie przytulić się do niego, objąć go, znaleźć się w jego ramionach, całować się z nim i oddychać tym samym powietrzem.

– Matka ci przesyła. Kurde, co ona tu napakowała… – Konrad wskazał wypchaną po brzegi reklamówkę.

Ada nawet nie spojrzała. Na razie nie była tym zainteresowana.

– Tęskniłeś? – Objęła go w pasie.

– Jasne. Ale duje, nie? Może wejdziemy? – Wskazał brodą pizzerię.

– Nie mam kasy.

– Nie zapłacili ci?

– Nie. To była tylko taka wizyta zapoznawcza. Zobacz, to chyba…

W pierwszej chwili Ada pomyślała, że to duży pies, ale jakoś dziwnie wyglądał. Kiedy przyjrzeli się lepiej, zobaczyli, że to nie pies, tylko locha z warchlakami. Ryła w trawniku, a młode babrały się w tym, co matka rozgrzebała.

Ada uśmiechnęła się.

– Ale nam się cudownie trafiło – szepnęła i wolno wyjęła smartfon.

Locha podniosła łeb, wydała ostrzegawczy kwik i podeszła na skraj chodnika, a wszystkie warchlaki za nią. Rozejrzała się i nieśpiesznie ruszyła na drugą stronę ulicy. Racice stukały o asfalt, a Ada cykała zdjęcie za zdjęciem. Od wielu ludzi słyszała, że niemal weszli na dziki, że dziki ich mijały, że dziki przechodziły przez pasy. Wiedziała, że na Białołęce żyje kilka stad, ale po raz pierwszy na własne oczy je zobaczyła. Matka i pięcioro małych – cudownych, słodkich pasiastych prosiaczków.

Wszystko trwało bardzo krótko. Locha przeprowadziła swoje dzieci przez ulicę i znikła w zaroślach.

Latarnia rzucała tylko słabe, rozproszone światło, ale Ada wiedziała, że co najmniej kilka zdjęć wyszło dobrze.

– Możesz to ode mnie wreszcie wziąć? – Konrad podał jej torbę. – W rękę mi się wrzyna.

Ada sięgnęła po torbę. Rzeczywiście była ciężka. Postawiła ją na wózku z wodą.

– Co tam jest? To te rzeczy z Anglii?

– Nie mam pojęcia, łachy jakieś. – Konrad wzruszył ramionami.

Pierwszego dnia ferii zimowych Ada też dostała torbę z ciuchami od jego mamy. Wtedy Konrad, leżąc na łóżku, nie mógł się nadziwić, że ona umie odróżnić kolor porcelanowy, kość słoniową, mleczny perłowy i alabastrowy. Dla niego to wszystko było po prostu białe. Bawili się wtedy cudownie. Konrad wskazywał wzór na ubraniu, a Ada od razu mówiła, jaki to kolor. Zestawiała różne rzeczy i tłumaczyła Konradowi, dlaczego coś do siebie pasuje, a coś innego nie.

„Wtedy to było dla niego interesujące” – pomyślała.

Mimowolnie odsunęła się od Konrada.

– Znów cię coś ugryzło? Co tym razem? – burknął.

Ada zacisnęła usta. Torba była wypchana i nie chciała stać na wózku, poza tym wiało coraz mocniej, a ją nachodziły czarne myśli.

– Przepraszam – powiedziała.

Postawiła torbę obok wózka i objęła Konrada w pasie. Wystawiła twarz i zamknęła oczy, ale Konrad przetrzymał ją chwilę i dopiero po kilku sekundach cmoknął w policzek.

Ada otworzyła oczy. Objęła Konrada za szyję. Znała go dobrze i wiedziała, że na całowanie zawsze się skusi.

– Kochasz mnie jeszcze? – zapytała, żeby niedobre napięcie między nimi zniknęło.

Usta miała spierzchnięte i wolałaby, zamiast się całować, opowiedzieć mu o Millerach, o zaślinionym niemowlaku i o tym, że wreszcie zarobi własne pieniądze.

Całowali się aż do chwili, gdy Blanka przysłała wiadomość.

„Kobieto, jeszcze Wam mało?”.

Pokazała wiadomość Konradowi, ale on wzruszył tylko ramionami.

Ada czuła, że ma zupełnie skostniałe stopy. Było jej zimno, a poza tym jeśli Blanka pisze, to znaczy, że albo mama już się martwi, albo ojciec chce skorzystać z łazienki i czeka na wodę.

– Muszę iść.

– Już?

Konrad wyjął komórkę i zaczął coś sprawdzać. Minę miał lekko obrażoną.

Ada westchnęła.

„Dwie minuty mnie nie zbawią” – pomyślała.

Usiadła na ławce i pozwoliła się Konradowi całować. Czuła, jak jego ręce łapczywie jej szukają, ale myślała tylko o tym, że będzie musiała natychmiast wziąć gorącą kąpiel, bo inaczej dostanie zapalenia płuc.[źródło]

Książka znajduje się w szkolnej bibliotece!